Türklerde Atın Önemi

Türklerde atın önemi

Doç. Dr. Haluk Berkmen

Asya Türkleri kurgan denen mezarlara ölen yöneticinin mezar odası etrafında birçok at kurban ederlerdi. Bu geleneğin kökeninde atların ölen kişinin ruhunu yer altından gökyüzüne taşıyacakları inancı vardı. Yaşarken at sahibi olan yöneticinin öldükten sonra da atlarla beraberinde gömülmesinin nedeni, atlara verilmiş olan özel önem ve binici ile atın bölünmez bir bütün oluşturduğu görüşü idi. Çünkü at sahibi olmadan ad sahibi olunamazdı. Bir yönetici ne derece güçlü, ünlü ve saygın ise o derece fazla at sahibi olurdu.

Bazı kurganlarda 6 adet at iskeleti bulunduğu gibi, bazı önemli kişilerin kurganlarında bu sayının 25’e kadar çıktığı görülmüştür. Asya Türklerinin bu geleneği Etrüsk halkında da devam etmiştir. Alttaki resimde bir Etrüsk mezar çatısına yerleştirilmiş olan iki adet kanatlı at görüyoruz. Uçmağa hazır durumda bu atların oraya konmalarındaki neden, mezardaki kişinin ruhunu gökyüzüne taşımaları içindir. Nitekim Türkler cennete “uçmak” derlerdi. İtalya’nın Tarquinia bölgesinde bulunmuş olan bu anıt mezar Etrüsk halkının Asya kökenli olduğunu gösteriyor. Tarquinia adı “Tarkan ülkesi” demektir, zira Tarquin Tarkan demek olup, “Türk han” sözlerinin bitişmesinden oluşmuştur. “-ia” takısı ise gene kadim Türkçe “öyü” sözünden dönüşmüştür. Öyü bilge demek olup köy sözü de “Ok öyü” kök sözcüklerinden oluşmuştur.

 

Dikkatle bakarsanız Etrüsk atlarının kuyruklarının bağlı olduğunu görürsünüz. Bu da kadim bir Türk geleneğidir. Türkler savaşa giderken atlarının kuyruğunu bağlarlardı. Bu gelenek belki de savaşta başarılı olunması için ve uğur getirmesi için gelişip uygulandı. Bu gelenek sadece Asya Türklerine aittir.

Çin kültürü başlarda Ön-Türk geleneklerinden büyük çapta etkilenmiştir. Bugün bile orta ve kuzey Çin’de bol miktarda (bazılarının içleri henüz açılmamış durumda) kurganlar bulunmaktadır. Açılmış olan kurganlarda mezar bölümüne doğru uzanan ve “kutsal yol” adı verilmiş olan bir yol bulunmuştur. Bu yolun iki yanında birçok at heykeli vardır. Bu geleneği başlatan M.Ö 115 yılında ölmüş olan Han sülalesinden Huo Qubing olduğu biliniyor. Çin yönetici sülalesinin Han adını almış olması tesadüf değildir ve Türk etkisi olduğu kesindir. Han sülalesi M.Ö. 202 yılından M.S. 220 yılına kadar 4 yüzyıl sürmüştür. Çinliler Han sülalesinin dönemine “Altın dönem” derler. Günümüzde dahi Çin halkı kendine “Han halkı” derler ve Çin diline “Han dili” denir ve Çince yazıya da “Han yazısı” veya daha anlamlı “Hanci” denir. Hanci sözü “Hanca” yani imparatorun yazısı demektir. Japonlar da Çindan aldıkları yazı şekline “Kanji” derler. Kanji sözü de “Khanca” sözünden türemiştir. Türkler krallarına Khan derlerdi. Baştaki “Kh” genizden telaffuz edilen sert bir ses olduğundan zamanla K ve H seslerine dönüşerek yumuşamıştır. Moğollar Kagan ve Osmanlı imparatorlarına da Han denir.

"Üç bin altı yüz öncesinden size bir mektup var" deseler, tepkiniz ne olurdu?

“Üç bin altı yüz yıl öncesinden size bir mektup var” deseler, tepkiniz ne olurdu?

Sümerli bir şair ve öğretmen olan Ludingirra binlerce yıl öncesinden bize bir mektup yazmış.

Mektubunda şunları söylüyor:

“Ben bir Sümerli öğretmen, şair ve yazarım.

Yaşım yetmiş beşi bulduğundan öğretmenliği bıraktım fakat şairlik ve yazarlık ölünceye kadar sürecek.

Bu yaşam öykümü daha çok gelecek kuşaklar için yazmaya başladım.

Bizim ulusumuz, dilimiz, geleneklerimiz, sosyal yaşantımız, sanatımız unutuluyor artık. 

Bu güzel ve uygar ülkemize heryerden göz diktiler.  

Göklere uzanan basamaklı kulelerimizin, görkemli tapınaklarımızın, arı gibi çalışan çarşılarımızın, her tarafa ulaşan kervanlarımızın, dümdüz uzanan yollarımızın, bol ürün veren tarlalarımızın, nehirlerimizde ve açtığımız kanallarda salına salına yüzen teknelerimizin, her türlü bilgiyi veren okullarımızın ünü uzak ülkelere kadar yayıldığından; ilkel olan bu ülkelerin halkı kıskandı bizi.

Fırsat buldukça üzerimize saldırdılar. Kentlerimizi yakıp yıktılar.

Biz yaptık, onlar yıktılar; biz yaptık, onlar yaktılar. Halkımız hatta krallarımız tutsak oldu.

Ailelerimiz dağıldı. Tarlalarımız, bahçelerimiz bakımsızlıktan kurudu; hayvanlarımız açlıktan öldü ve böylece kökü binlerce yıl önceye dayanan ulusumuz yoruldu, dayanamayacak hale geldi ve içimize yavaş yavaş sızıp bizi yiyen yabancıların kucağına bırakıverdi kendini.

Onlar yönetiyor bizi şimdi. Topraklarımıza ilkel geldiler; sayemizde uygar olmaya başladılar. Ne yazıdan, ne tarımdan, ne sanattan, ne dinden, ne okuldan, ne attan, ne arabadan, ne aydan, ne yıldan haberleri vardı.

Hepsini bizden öğrendiler. Sonra da “biz yaptık, biz bulduk” diye övünmeye başladılar.

Hep korkuyorum, bir gün gelecek, adımız da uygarlığımız da unutulacak. Biz ne yaptık, ne başardıysak hepsini onlar üstlenecekler.

Bu durum beni yıllardan beri üzüyordu. Ben küçük bir adamım, bunu önlemek elimden gelmez diye yakınıyordum. Bir gün aklıma geldi.

Ben bir yazar olduğuma göre; ulusumuzun bulduklarını, başardıklarını, geçmişini, geleneklerimizi yazmaya karar verdim. Böylece herkese ulaşacağını umut ediyorum.

Bizim uygarlığımız belki binlerce yıl sonra yaşayan insanlara da geçecek. Bizim attığımız temeller üzerine yenilerini koyacaklardır. 

Ah! Onlar da bizi hatırlayıp bıraktığımız kültür mirasları için teşekkür edebilseler!..”

Muazzez İlmiye Çığ

Şairin asıl adı Lu-diĝira

TURKLER GALAKTİK UYGARLİKLARDAN GELİYOR

‘Türkler galaktik uygarlıklardan geliyor’

“Türklerin ‘galaktik uygarlıklar’dan biri olan Siriusyen varlıklar tarafından genetik bir aşılanmadan geçirildiği”

Sirius ve Mu kültürlerinin

Türk kültür tarihinin ana yapı taşlarını oluşturduğu

Karaman-Konya-Akşehir üçgeninden yayılacak enerjinin

Türkleri farklı bir zaman boyutuna götürüceği

(Yüze yakın bu bölgede obruk oluştu ve obruk oluşumu sürüyor)

Türk toplumunun özel bir toplum olduğu belirtilerek bu özelliğini yaratılışından ve sonradan eklenen üstünlüklerinden

elde ettiği ve onu “Tanrının Kırbacı” haline getirdiği

“Atatürk de Mu ve Atlantis’ten gelme özellikleriyle

Agarta’da, dolayısıyla Ergenekon’da da inisiye olmuş:

Alp, Eren ve

doğru yol gösteren (mürşit) bir Bozkurt’tur.

Esra Alus

-Milliyet Gazetesi-31-07-2008.

.

Kökümüz ,Demir kazık yıldızından (vega takım yılıdızı) gelmektedir.

Yıldızın özellikleri biliniyor ki ismine Temir Kazık yıldızı deniyor.

Demir Kazık yıldızı,sembolü Kurt, As An'a.

Kök yüzünün en parlak yıldızıdır.

Güneşten 8.6 ışık yılı uzaklıkta olmasına rağmen parlaklığı güneşin 23 katıdır.

Astronomlar Sirius-B için ‘’küçük yıldızlardan biri olmasına karşın yoğunluğu oldukça ağır bir yıldızdır ‘’ derler.

İnsan aklının algılamakta zorlanacağı bir nokta ki, bu yıldızdan alınacak minik bir maddenin 1 ton geleceği söylenmektedir.

Yer çekimi ve madde yoğunluğuyla birlikte değişim gösteren bu ağırlık oranı, dünyamızla kıyaslayınca çok şaşılasıdır.

Yoğunluğu demirden daha sert olan bu maddenin yer yüzündeki en sert mineral olan elmastan 300 kat daha sert olduğu düşünülmektedir.

Bu yıldıza Türk astral kültüründe de demir gibi sert anlamında Demirkazık yıldızı denir.

Demirkazık, Evrenin direği ve Kökün kapısı olarak adlandırılır. Sıcak ve soğuğun bu kapıdan geçtiği düşünülür.

Bu yıldızın güneşle birlikte doğduğu temmuz ve ağustos ayları orta ve kuzey enlemlerde kavurucu sıcakların olduğu köpek günleri olarak adlandırılır.

Hatta İngilizce’de “Dog Days” ifadesi buradan gelir.

Bu günlerde sıcaklığa bağlı olarak salgın hastalıklarda da artış gözlemlenmiştir.

Demirkazık’tan sıcaklığın yeryüzüne inmesi gibi düşünebiliriz bunu.

Ata uygarlıklarında bu yıldız tanrının ışıklı ülkeleri olan kök ile yeryüzünü birleştiren kutsal bir kapıydı.

Bu yıldız ruhlar âlemi ile ölümlülerin yaşadığı maddi âlemin sınırıydı.

“Tanrıyla insanı ayıran çizgiydi” de denilebilir.

Tanrı insanlara bu kapıdan iyilikler gönderirdi.

Şaman

Samanyolu’nun Büyük Yarığı da, bizim bu gün “Sırat Köprüsü” olarak bildiğimiz anlatımın doğmasına neden olmuştur.

Türklerin (ok Türü>Türk) yaradılış anlatımında gökten mavi ışık huzmesi içinde inen Gök (mavi) kurt sembolü yaygındır.

Orta Asya’da kök Türklerin (Tür ük Bil Uygarlığı) Türeyiş anlatımlarına göre tüm ailesi yok edilen bir çocuk (ki sembolik anlamda bu, bizim güneş sistemimiz) dişi bir kurdun (Demir kazık yıldızı) yol göstermesiyle kurtulur.

Kurt çocuğu emzirir ve çocukla evlenir.

(Aklınıza Türk Yiğidi, Tarkan anlatımını getiriniz) Kök Tanrı, yer yüzüne kurt biçiminde iner.

Ezoterik öğretilere göre de dünya planetinin oluşması da aslında Sirius (köpek yıldızı) ile güneş sisteminin evlenmesinin sonucudur.

Mavi ışıklı kurdun, soyu yok olmuş bir çocukla evlenmesi benzerliği ne kadar ilginçtir.

Türklerin eski inançlarında kurt kutsal sayılır.

Yaradılış efsanelerinin çoğunda ve dünyanın sembol havuzunda dişi kurt önemli bir anlam içerir.

Kök yüzü tarafından gönderilen Aşina(Asena) adındaki bir dişi kurdun efsanesi günümüze kadar gelmiştir .

Kurt resimleri pek çok Türk kavminin bayraklarında yer almış, ordu komutanlarına Kök-Böri denmiştir.

Kök eski Türkçede Gök, Böri ise Kurt demektir.

Tarihe bakarsak eğer; Türkler’e ait en eski belge niteliği taşıyan ve MS V1. yy’da oluşturulan Mahan Tigin adlı bir Türk şehzadesine ait olan Bugut yazıtlarında da taşlara kazınmış kurt kabartmaları görürüz.

İlginç bir bilgi daha: Atatürk’ün 1927 yılında İngiltere’ye bastırttığı ilk paranın üstünde kurt ambleminin olması bu geleneğin hala devam ettiğinin bir göstergesidir. Ayrıca 1960'lara kadar Cumhuriyetin ders ve tarih kitaplarının kapağında bir kurt kafası sembolünün bulunduğunu belirtmekte fayda var.

Bkz 1927'de basılan Türk parası ve üstündeki kurt sembolü. (İngiltere’de 88 altına bastırılmıştır.)

Ders kitaplarının kapağındaki Kurt sembolüyle alakalı görüntülerimi de bulunca ekleyeceğim. Bilgisayarımda 10.000'den fazla görüntü olduğu için arayıp bulmaya üşendim açıkcası. Şimdilik söyleyebileceğim, Sağ tarafa bakan bir kurt kafası figürü olduğudur.

Yıldızımıza dönersek eğer; bu yıldızın rengi hakkında da farklı görüşler vardır. Genelde kırmızı, turuncu renklerle anılmasına rağmen 1. yüzyılda yaşayan şair Manilius ve 4. yy da yaşayan 

Avienus bu yıldızı deniz mavisi olarak ifade ederler. Japon dilinde de mavi yıldız olarak geçmektedir.

yazının devamı ve link yorum bölümünde

.

Vega takım yıldızının Türkçesi Kutup yıldızıdır.

Kutup yıldızı en parlak yıldızdır.

Kuzey bölgesini gösterir.

Günümüzden 13,000 yıl kadar sonra, kuzey yarı kürenin kutup yıldızı, bugünlerde yaz aylarının parlak yıldızlarından olan Vega olacaktır.

Kıble,kıbela olarak da bilinir.

Kutup yıldızındaki kişi oğ'ullarının ismi; Oğ olarak anılır.

Mars gezegenindeki kişi oğullarının ismi Os/z olarak anılır.

Mısır uygarlığının ön Türkçe ismi Ot/d Oğ/k 'dur.

Ot Oğ;Işık oğulları demektir.

Oğ Oz/Oğuz = Görünen Işık Spektrumu.

Yazıtlarda Oğ Oz Kağanın Konumu Oğ/k Üs olarak geçer.

Oğ Üs =

Kutup Yıldızının Yer yüzündeki Elçisi/Peygamberi demektir.

Oğuz kağan Vega yıldızdan Marsta gelen (On Ok/Qun ) kozmik ışınımlardır.

Oğuz Kağan Destanını yeniden okuyunuz....

Babası Kara Han (kara enerji)

Annesi Ay Han (Beyaz>enerji)

Eşi Ulu Anamız,Anau,As Anamız/Asena zaten

Gökyüzünden ışınlanarak gelmiştir.

.

Otozom'lar, cinsiyet kromozomu olmayan kromozom grubudur.

Türlerde çift halinde bulunurlar.

X ve Y kromozomları otozomal kromozomlardan değillerdir.

Genellikle cinsiyet kromozomları, gonozomlar, allozomlar ve heterozomlar aynı anlamda kullanılırlar, bunların zıddı olan otozom kromozomlardır.

İnsan vücudunda 23 çift kromozom bulunur

(22 çift otozom, 1 çift gonozom).

X kromozomu, iki eşey kromozomundan biridir.

Bütün insanlarda birisi mutlaka bulunurken,

kadınlarda "46, XX"; erkeklerde "46, XY" normal karyotip olarak bilinir.

Eşey kromozomları insanlarda bulunan 23 homolog çiftin biridir.

X kromozomu, 153 milyondan fazla baz taşır.

Kadın hücrelerindeki toplam DNA'nın yaklaşık %5'ini,

erkek hücrelerindeki toplam DNA'nın %2,5'ini içerir.

Her insan normalde eşey kromozomlarından ikisini bulundurur.

Kadınlar X kromozomuyla birlikte X'ten bir tane daha taşırlarken (46, XX), erkekler, X'in yanında Y kromozomunu (46, XY) bulundururlar.

Zeka tamamen X kromozomu üzerinden taşınır.

Homolog kromozom, biri anneden biri babadan gelen şekil ve büyüklük bakımından aynı olan kromozomlardır.

Biri babadan, biri anneden gelen benzer şekil ve büyüklükteki, aynı karaktere etki eden kromozom çiftlerine denir.

Muzaffer Çiçek

Kaynak: Sirius UFO Uzay bilimleri Araştırma Merkezi 

Doğal Olaylar

OLUP BİTEN HER ŞEY, ASLÎ İLKE'nin GEREKLERİ KAPSAMINDA ve DÜNYA RABB PLANI'nın KONTROLU ALTINDA 

 

Genel anlamda gelişim ve değişim devreseldir. Bizler şimdi dünya beşeriyeti olarak da 6-7 bin yıllık(Sümerliler’den beri) bir devrenin son yıllarındayız. Devre sonları; sıra dışı olayların ortaya çıktığı değişimleri hızlandığı, yerkürenin manyetik alanının, iklimlerin değişmeye başladığı, bunlara bağlı olarak da doğa olaylarının âfet şiddetinde felâketlere ve can kayıplarına neden olduğu görülmektedir. Ancak, bu olup bitenlerin fizik dayanakları beşerî bilimin ilgili dalları tarafından, spiritüel dayanaklarının da dinsel öğreti ve inisiyatik öğretilerle beşeriyete anlatılmıştı. Aslî İlke’nin gerekleri ve İlâhî İrade Yasaları kapsamında yeryüzünün kendi doğal gelişiminin ve değişiminin doğal sonuçları olan bu olaylardan; insanların, hayvanları ve bitkilerin etkilenmemesi elbette düşünülemez ama bu etkilenme de rastgele değil, dünyanın görülüp, gözetilmesi ve eğitilmesiyle ilgili ruhsal planın(dünya Rabbi RİM'in) kontrolu altındadır. Dünya Rabb Planı’nın kontrolu ve yönlendirmesi kapsamında, her türden toplumsal ve doğal olaylarla(özellikle de doğal âfetlerle) ilgili vazifeli varlıklar tarafından senkronize edilerek, olaylar çok yönlü olarak değerlendirilir. Dolayısıyla hidrojen âleminde (vazife planına geçiş kapısı olması bakımından) önemli bir gelişim ortamı olan dünyada bireysel ve toplumsal ve hatta küresel düzeyde her ne olursa olsun, Rabb Palanımız olan RİM’in kontrolunun yanı sıra O’nun rahman ve rahim olan kıyam ettirici(şuurda uyandırıcı) tesirliliği altındadır.

Selman Gerçeksever

DEVRE SONUNA ÖZGÜ OLAYLAR

 DEVRE SONUNA ÖZGÜ OLAYLAR

İçinde bulunduğumuz hidrojen âleminin sayısız uzaysal objelerinden bir olan dünyanın kendi gelişiminin yanı sıra, üzerinde ve içinde yaşayan(gelişmeye çalışan) varlıkların da gelişimleri ve bu gelişim yolculuğunda belli devreleri tamamlayarak değişime uğramaları söz konusudur. Bu gelişim de genel anlamda devreseldir, devreden devreye geçerek gelişir varlıklar. Hem yerkürenin gelişimini, hem de onun üzerinde ve içinde yaşayan canlıları görüp gözeten, yöneten/yönlendiren ruhsal plan RİM de vazifesinin başındadır. Genel ruhçuluk bilgilerimize göre RİM, (Aslî İlke'nin gereklerine ve İlâhî İrade Yasaları'na göre) söz konusu; görüp, gözetme, yönetip/yönlendirme vazifesi kapsamında, devre sonunda hızlanmış ve şiddetlenmiş olan doğal ve toplumsal olaylardan, varlıkların(yerküre ve onun üzerinde/içinde yaşayan canlıların) gelişimlerini hızlandırmak için yararlanır çünkü bir devre(siklus) kapanmak ve yenisi başlamak üzeredir.(*

Olayların bir kısmı, yerkürenin(Toprak Ana Gaia) kendi değişimiyle ilgili(ve maddenin fıtratında olan) olgular olduğu gibi, bir kısmı da (genel Sebep-Sonuç Yasası’na göre)toplumların kendi karmik birikimlerinin sonucu olan olaylardır. Bunlardan ayrı olarak, RİM' in vazifesi ve kullanımı(tasarrufu) kapsamında olmak üzere, O'nun tarafından düzenlenmiş(mizansen) olaylar söz konusudur ve bunların hepsi varlıkların gelişimine hizmet ve varlıkları (elbette devre boyunca belli bir liyakat düzeyine gelmiş olanları) yeni devreye hazırlamak içindir. Bu nedenle, özellikle devre sonunda olup bitenler, şuur değişimini oluşturacak nitelikte olaylardır

Esasen her şey, iradesi zayıf, gelişimi ve insanlaşma yönündeki emeğinin verimi sınırlı olan insanın şuurlanması içindir. Devre sonu olaylarının başka bir niteliği de, bireyin tasavvurlarındaki ve düşüncelerindeki elciliği(diğerkâmlığı) fiilen ortaya koymasına yardımcı olmasıdır. Başka türlü bir söylemle, birey çevresinde olup bitenlerden ve kendi başına gelenlerden bu yönde yararlanmalıdır

Son olarak, elbette ki, devre sonu olaylarının bir kısmı da beşeriyetin belli bir uyanıklık düzeyine yükselişini ortaya çıkaracak olaylardır. Bunların örneklerini, çokluk ve çeşitlilik hâlinde ve giderek hızlanan bir tempoda sık sık görür olduk. Bu genel görünüm, bir bakıma “devre sonunda varlığın üzerinde Yukarı’nın “baskı”sının arttığı şeklinde de değerlendirilebilir ama bu “baskı” şuurda uyandırıcı(kıyam ettirici) bir “basınç” ve aslında bir rahmettir. (Esin: Celse 92, SADIKLAR PLANI Tebliğleri

Yorumlayan: Selman Gerçeksever 

........................................................

(*) Devre kapanışındaki doğal ve toplumsal olaylar hk. ayrıntı için bkz.: İLÂHÎ NİZAM ve KÂİNAT, syf. 76+179+278+279+280+28.)+282.